10 Yıllık Bağımlılığın Ardından Oyun Oynamayı Nasıl Bıraktım

Şu an 28 yaşındayım ve 5 yıldan uzun süredir oyun bağımlılığından tamamen kurtulmuş durumdayım.

Eğer oyun oynamayı bırakmaya çalışıyor ama bir türlü başaramıyorsanız, kendinizi sıkışmış hissediyorsanız bu hikaye sizin için. 13 yaşımdan 23 yaşıma kadar oyun oynamak sadece bir hobi değildi, benim için her şeydi.

Tüm varlığım, en üst sıralara (rank) tırmandığım bir MMORPG olan Aion'un etrafında dönüyordu. Uyanır uyanmaz oyuna girer, gözlerim yanana ve fiziksel olarak uyanık kalamayacak hale gelene kadar oynardım.

Her gün aynıydı: 'farm' yapmak, PvP savaşları, yetenek kasmak (grinding), rütbe peşinde koşma... Bu sırada hayatımdaki diğer her şey sessizce parçalanıyordu.

Ailemle aram bozuldu. Dünyam ekranımın boyutuna kadar küçüldü. Oyun dışındaki her şey boş ve anlamsız geliyordu.

Oyunda olmadığım zamanlarda kendimi boşlukta hissediyordum. Sanki sadece oyunun içindeki o "gerçek" hayata dönmeyi bekliyordum.

Oyun Oynamayı İlk Bırakma Denemem (Ve Başarısızlığım)

Keşke size bir gün oyunu bırakmaya karar verdiğimi ve bir daha asla arkama bakmadığımı söyleyebilseydim. Ama işler öyle yürümedi.

İlk bırakma girişimlerim hep yarım ağızla yapılmıştı. Oyunları silerdim ama Discord'u açık tutardım.

Loncamla (guild) bağlantımı koparmaz, sesli sohbetlerde takılır, kendime "sadece sosyalleşiyorum" derdim. Bir ayağım dışarıdaydı ama diğer ayağım hala o sanal dünyaya sımsıkı bağlıydı.

Tekrar başladım. Defalarca kez başa döndüm.

Sonra pandemi karantinası başladı ve her şey üst üste geldi. Gidecek hiçbir yer ve yapacak hiçbir şey yokken, eski alışkanlıklarıma balıklama daldım. Belki de eskisinden daha sert bir şekilde.

Oyunu Tamamen Bırakmamı Asıl Sağlayan Şey

Beni sonunda bu çukurdan çıkaran şey dramatik tek bir an değildi. On yıldan fazladır gerçek hayattan kaçtığımı fark ettiğim o yavaş ve rahatsız edici uyanıştı.

Bunu romantikleştirmeyeceğim; ilk birkaç hafta acımasızdı. Kendimle ne yapacağımı bilmiyordum. Zaman sanki farklı akıyordu.

Huzursuzdum, kaygılıydım, sanki bir parçam eksik gibiydi.

İşte benim için gerçekten işe yarayan şeyler:

• Her şeyi sildim: Tüm oyunları kaldırdım, Discord'u sildim, modem ayarlarından oyun sitelerini engelledim.
• Birine anlattım: Kız kardeşime oyunla ilgili gerçekten bir sorunum olduğunu itiraf ettim. Dürüstçe (spoiler: o zaten biliyormuş). O sorumluluk hissi beni kurtardı.
• Boşluğu doldurdum: Koşuya başladım (ilk başta berbattım), kitap okumaya başladım, dürtüleri yatıştırmak için meditasyon yapmayı öğrendim.
• Rahatsızlığı kabullendim: O huzursuz hislerle savaşmayı bıraktım ve sadece onlarla oturup bekledim.

Ama oyun oynamayı bırakmakla ilgili kimsenin size söylemediği şey şu: O ilk zorlu dönemi aştığınızda, mümkün olduğunu bile unuttuğunuz bir şekilde canlı hissetmeye başlıyorsunuz.

Hiçbir şey, ama hiçbir şey, gününüzün her saatini kontrol eden bir şeyden özgürleşmenin verdiği hisle kıyaslanamaz.

Bugün Oyunu Bırakmak İçin Pratik Adımlar

Eğer bu zinciri kırmaya hazırsanız, işte şu an atabileceğiniz somut adımlar:

1. Bir sorununuz olduğunu kabul edin (kendinize bile olsa). Kabul etmediğiniz bir şeyi düzeltemezsiniz.
2. Hesaplarınızı silin veya şifrelerinizi güvendiğiniz birine verin. Geri dönmeyi zorlaştırın.
3. Tüm oyunları ve oyun platformlarını kaldırın (Steam, Epic, Battle.net). Eğer tetikliyorsa Discord'u da silin.
4. En az bir kişiye ne yaptığınızı söyleyin. Yalnızlık bağımlılığı besler, bağ kurmak ise onunla savaşır.
5. Bu hafta denemek için oyun dışı 3 aktivite bulun. Ne olduğu önemli değil (egzersiz, yemek yapmak, okumak, resim). Sadece zaman boşluğunu doldurun.
6. Başta berbat hissedeceğinizi bilin. İlk 1-2 hafta en zorudur. Sonra kolaylaşır.

Bu Hikayeyi Neden Paylaşıyorum?

Çok fazla insanın benim düştüğüm döngüde sıkışıp kaldığını gördüm. Bağımlı olduğunu inkar edenler, istedikleri zaman bırakabileceklerini söyleyenler (ama asla bırakmayanlar) ve geri kazanabilecekleri yılları harcayanlar.

Bunu okuyorsanız ve bir şeyler size tanıdık geliyorsa, bu muhtemelen tesadüf değildir.

Belki 15 yaşındaki halim gibisiniz, kendinize bunun sadece bir dönem olduğunu söylüyorsunuz. Ya da 20 yaşındasınız ve sandığınızdan daha uzun sürdüğünü fark ediyorsunuz. Veya 25 yaşında, işlerin nasıl bu noktaya geldiğini merak ediyorsunuz.

Ne kadar süredir sıkışıp kaldığınızın bir önemi yok. Önemli olan, oyunu bırakıp gerçek bir şeyler inşa edebilecek olmanız.

Bunu Tek Başına Yapmak Zorunda Değilsin

Bunu paylaşıyorum çünkü başkalarının da bilmesini istiyorum: İyileşmek mümkün, tökezlemeler (relaps) normal ve bununla mücadele ettiğiniz için "bozuk" veya eksik değilsiniz.

Eğer oyun oynamayı bırakmaya çalışıyorsanız ve desteğe ihtiyacınız varsa, ya da bir sorununuz olup olmadığı konusunda kararsızsanız; ulaşın. Sizi anlayan biriyle konuşun.

Sizinle aynı yollardan geçmiş insanlardan oluşan bir topluluk bulun.

Ben o yollardan geçtim. Ait olduğunuz tek yerin oyun dünyası olduğunu hissetmenin ne demek olduğunu biliyorum.

Ve diğer tarafta hayatın nasıl olduğunu da biliyorum.

Şu an hissetmeseniz bile, oyundan sonra bir hayat var ve yemin ederim yaşamaya değer. Belki şu an net göremiyor veya hiç umut taşımıyorsunuz ama yardım ettiğim insanların hepsi benzer durumlardaydı ve şimdi hiçbiri bu karardan pişman değil.

Bu konuda daha fazla yazmak, uygulanabilir ve okunması kolay rehberler hazırlamak istiyorum çünkü odaklanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum. Ben de oradaydım ve gerçekten sizin işinize yarayacak bir şeyler üretmek istiyorum.