Waarom We Lume Bouwden

Als je dit om 3 uur 's nachts leest, je scherm nog aan, weer een dag voorbij—we begrijpen je. Als je net hebt gelogen over waar je was, als je uitgeput bent van de dagelijkse strijd met jezelf, als het leven wegglipt maar je kunt niet stoppen: we hebben precies daar gestaan waar jij nu bent.

League. MMO's. De games veranderden, het patroon niet. We skipten colleges, meden vrienden, werden expert in liegen over screentime. We jaagden ranks, droomden van pro worden, zochten alles om het echte leven te ontlopen. School? Gefaald. Relaties? Ontweken en verloren. Gezondheid? Kapot door energy drinks en slapeloze nachten. Jaren verdwenen in een scherm terwijl anderen vooruitgingen.

Het was niet dramatisch. Het was stil en angstaanjagend: beseffen dat niemand ons zou redden. Begin 20, alleen, kijkend hoe ons leven stilstond terwijl vrienden carrières en relaties opbouwden. Die angst om op je 30e op dezelfde plek wakker te worden werd sterker dan de aantrekkingskracht van nog één game.

Dus stopten we. Direct. Alles verwijderd. Contact met gamevrienden verbroken. Een strakke routine opgebouwd: sporten, lezen, nieuwe skills leren, alles om de leegte te vullen die videogames achterlieten. De eerste weken waren zwaar. Onze hersenen schreeuwden om dopamine. Maar we hielden vol omdat het moest.

Drie jaar later worstelen we soms nog met focus en slaap. Herstel gaat langzaam. Maar nu bouwen we bedrijven, sporten we consistent, koken we echt eten, onderhouden we relaties die echt belangrijk zijn. De beloningen komen langzamer dan in-game achievements, maar ze zijn echt en blijven. Je moet je brein gewoon opnieuw trainen om ze te waarderen.

Daarom bestaat Lume. Toen we hulp nodig hadden, vonden we generiek advies en oordelen, maar niets gebouwd voor mensen zoals wij die compleet moesten stoppen en vanaf nul opbouwen. Geen gestructureerd programma. Geen echte community. Dus bouwden we wat we wanhopig nodig hadden: een hersteltool ontworpen door mensen die dit meemaakten, voor mensen die er nog steeds mee vechten.

Je bent niet kapot. Je bent niet zwak. We hebben in die stoel gezeten om 3 uur 's nachts. We hebben die leugens verteld. We hebben die angst gevoeld. We zijn eruit gekomen, en jij kunt dat ook. We zijn hier.