Bakit Ginawa Namin ang Lume

Kung binabasa mo 'to ng 3am, naka-on pa rin yung screen, isang araw na namang lumipas—naiintindihan ka namin. Kung nagsinungaling ka lang tungkol sa kung nasaan ka, kung pagod ka nang labanan ang sarili mo araw-araw, kung parang lumilipas na ang buhay pero hindi ka makahinto: nandoon na rin kami dati, exactly sa position mo.

League. MMO. Nagbago ang games, pero yung pattern pareho pa rin. Nag-cutting kami ng klase, iniiwasan ang mga kaibigan, naging expert sa pagsisinungaling tungkol sa screen time. Hinabol namin ang ranks, hinabol yung pangarap na maging pro, hinabol ang kahit ano para lang maiwasan ang real life. School? Bumagsak. Relationships? Iniwasan at nawala. Health? Nasira ng energy drinks at puyat. Nawala ang mga taon sa screen habang umuusad yung lahat.

Hindi dramatic. Tahimik at nakakatakot: na-realize na walang darating para iligtas kami. Early 20s pa lang kami, nag-iisa, tinitingnan ang buhay naming walang progress habang ang mga kaibigan namin bumubuo ng careers at relationships. Yung takot na magising sa edad na 30 sa parehong lugar naging mas malakas pa kaysa sa tawag ng isa pang laro.

Kaya tumigil kami. Biglaang pagtigil. Nag-uninstall ng lahat. Pinutol ang connection sa gaming friends. Gumawa ng rigid routine: exercise, pagbasa, pag-aaral ng bagong skills, kahit ano para punuin yung void na iniwan ng video games. Brutal yung first weeks. Sumisigaw yung utak namin para sa dopamine. Pero nag-hold on kami kasi kailangan.

Tatlong taon na ang nakalipas, minsan nag-struggle pa rin kami sa focus at tulog. Mabagal ang recovery. Pero ngayon nag-build kami ng companies, consistent sa pag-workout, nagluluto ng tunay na pagkain, nag-maintain ng relationships na talagang mahalaga. Mas mabagal dumating yung rewards kumpara sa in-game achievements, pero totoo sila at tumatagal. Kailangan mo lang i-train ulit yung utak mo na pahalagahan sila.

Kaya nandito ang Lume. Nung kailangan namin ng tulong, generic advice lang at judgment ang nakita namin, pero walang binuo para sa mga taong tulad namin na kailangan talagang tumigil at mag-rebuild from scratch. Walang structured program. Walang totoong community. Kaya ginawa namin yung desperately needed namin: recovery tool na ginawa ng mga taong nakaranas nito, para sa mga taong lumalaban pa rin.

Hindi ka sira. Hindi ka mahina. Nandoon na rin kami sa upuan na yan ng 3am. Sinabi namin yung mga kasinungalingang yan. Naramdaman namin yung anxiety na yan. Nakatakas kami, at kaya mo rin. Nandito kami.